W kwietniu 1996 roku Izrael dokonał szeroko zakrojonej agresji na Liban. Pewna liczba libańskich cywilnych obywateli schroniła się na posterunku ONZ znajdującym się w tej miejscowości na południu Libanu. Jednak izraelskie samoloty nie oszczędziły ani posterunku organizacji międzynarodowej ani libańskich uchodźców, którzy uciekali przed izraelskim bombardowaniem. Izraelskie samoloty wojenne obrały sobie za cel chroniących się na posterunku ONZ libańskich cywilnych obywateli, zabijając ponad 110 osób, w większości starców, kobiety i dzieci.

W lipcu 2006 roku Izrael znowu dokonał agresji na Liban i znowu dokonał masakry w Kanie, spokojnej, cichej miejscowości na południu Libanu, dokąd schroniła się pewna liczba cywilnych obywateli, uciekając przed izraelskimi bombardowaniami. I tym razem Izrael obrał sobie za cel ludność cywilną, bombardując domy mieszkalne i powodując śmierć ponad 60 osób cywilnych, w tym 37 dzieci.

Nowa masakra w Kanie nie jest niczym innym jak tylko jeszcze jednym ogniwem w łańcuchu izraelskich napaści na libańską ludność cywilną i infrastrukturę Libanu w postaci lotnisk, portów, mostów, dróg, również szpitali, szkół, obiektów kultu religijnego: meczetów i kościołów, a wszystko to pod hasłem „samoobrony”.

Jak oświadczył prezes Rady Ministrów Republiki Libańskiej Pan Fuad Siniora:
„Powtarzane z uporem, odrażające izraelskie zbrodnie przeciwko naszym cywilnym obywatelom nie złamią woli narodu libańskiego.
Tego smutnego ranka można dyskutować jedynie na temat natychmiastowego i bezwarunkowego przerwania ognia oraz międzynarodowego dochodzenia w sprawie izraelskich rzezi trwających teraz w Libanie.”